Lonneke Schaars
Mijn naam is Lonneke Schaars. Ik ben moeder van vier zonen. Mijn moeder Els en lieve oma van haar negen kleinkinderen overleed in 2018, acht weken na de diagnose alvleesklierkanker. Ze was een bijzonder mens; zorgzaam en iemand die zich altijd voor anderen inzette.
Mijn moeder had al een tijdje last van haar buik en was daar al een aantal keer mee naar de huisarts gegaan. Om mogelijk iets uit te kunnen sluiten, ging de huisarts op 30 juli 2018 over tot bloed pikken. Diezelfde dag kreeg mijn moeder bericht dat haar leverwaardes niet in orde waren. De volgende dag werd er in het ziekenhuis een echo van haar lever gemaakt. Een paar uur later stond de huisarts op de stoep met het nieuws dat er een grote tumor op de alvleesklier zat en daarnaast ook heel veel uitzaaiingen zichtbaar waren. De grond zakte onder onze voeten vandaan. Het slechtst mogelijke scenario was werkelijkheid geworden. Mijn moeder noemde dat haar ‘doodvonnis’.
In het ziekenhuis gaven ze mijn moeder drie opties. Opname en aansterken middels een infuus om zo nog wat langer ‘fit’ te blijven. Palliatieve chemotherapie, levensverlengend met een uitzicht tot gemiddeld drie maanden. Of gewoon naar huis. Het werd dat laatste.
Mijn moeder was verpleegkundige geweest en ze wist dat chemotherapie haar alleen maar zieker zou maken. Ze wilde de tijd die ze nog had zo fit mogelijk, thuis, bij haar dierbaren, doorbrengen. Ze hoefde nergens meer heen. Alleen maar samen zijn en liefhebben. De eerste minuten was ik verdrietig en boos. Ik wilde haar zolang mogelijk bij mij houden. Nu begrijp ik haar beslissing en ben ik haar dankbaar dat haar lijden zo beperkt mogelijk is geweest. De acht weken die we samen nog hadden waren bijzonder dierbaar. Ik ben geen dag bij haar vandaan geweest.
Via een vriendin hadden we nog contact opgenomen met prof. dr. Casper van Eijck voor een second opinion, maar ook hij moest bevestigen dat, met de uitzaaiingen in de lever, ze weinig voor mijn moeder konden betekenen. Na een paar dagen vol shock en onbegrip heeft mijn moeder de knop omgedraaid. Ze ging van alles regelen ‒ zaken voor de uitvaart. Dat alles geregeld was gaf haar rust, en ons ook. Ze heeft ons daar zo veel werk, verdriet en energie mee bespaard. Mijn moeder was een prachtige, sterke en krachtige vrouw.
In de nacht van 1 oktober 2018 waakte ik bij haar bed; ze had inmiddels veel pijn en kreeg morfine en dormicum toegediend. Ik fluisterde nog in haar oor: “Mam, het is de geboortedag van je vader”. Ze reageerde. Mijn moeder is haar vader op jonge leeftijd verloren; dat heeft veel impact op haar leven gehad. Ze heeft hem altijd onwijs geliefd en gemist. Haar laatste woorden aan ons waren: “Mijn taak hier zit er nu op. Ik wil jullie nog één ding meegeven. Onthoud dat er kunnen zijn voor lieve mensen die een helpende hand nodig hebben, op welke manier dan ook, jullie leven zo zal verrijken. Daar kan geen enkel bedrag op de bankrekening tegenop”. Die ochtend, op de geboortedag van mijn opa, is zij in ons bijzijn overleden.
Mijn oprechte wens is dat mensen, vooral artsen, meer gaan beseffen wat een vreselijke agressieve ziekte alvleesklierkanker is. De diagnose komt vaak te laat, dus moeten we er alles aan doen om de alarmbellen sneller te doen rinkelen! Neem symptomen serieus. Voorkom dat mensen deze diagnose, nu nog een doodvonnis, krijgen. Eerder opsporen en onderzoek naar de juiste behandelingsmethoden, dat is wat er nodig is en waar Support Casper voor strijdt.
